آیا تا به حال متوجه شده اید که چقدر با دوستان خود نسبت به خودتان مهربان تر هستید؟ ما دوستان خود را دلداری می دهیم و اهداف آنها را تشویق می کنیم، با این حال مدام از خود انتقاد می کنیم. ما هر اشتباهی را تکرار می کنیم. ما خودمان را با دیگران مقایسه می کنیم. ما احساس می کنیم به اندازه کافی خوب یا شایسته ی رویاهایمان نیستیم.
در واقع اینکه گفتگوی ما با خودمان منفی است، جنبه ی تکاملی دارد. یعنی در نسل های قدیم، یک مدار تفکر که به مردم کمک میکرد تا به مدد این افکار زنده بمانند؛ زیرا باعث می شد که از استانداردهای قبیله ای که در آن زندگی می کردند، پیروی کنند و ایمن بمانند. اگر از خطوط و قوانین پیروی نمیکردند، ممکن بود در معرض طرد شدن و خطر مرگ احتمالی قرار بگیرند. یعنی این افکار مدام سعی میکردند تا نقشی شبیه وجدان و قوانین را برای فرد بازی کنند.
از قضا، از آنجایی که حالت پیش فرض ما را با اشتباهات ما آزار می دهد، با همدلی و حمایت از دوستانمان پاسخ می دهد. به کمک به دیگران اهمیت می دهد. برگردیم به ماجرای قبیله؛ کسانی که در یک گروه زندگی می کردند برای اینکه طرد نشوند ناگزیر بودند که به دیگران اهمیت زیادی دهند تا تنها نمانند؛ زیرا تنها ماندن برای افراد در آن دوران مصادف با مرگ احتمالی بود.
ما منفعلانه به این افکار که به صورت پیش فرض وجود دارند، گوش می دهیم. آنها اغلب روابط، توانایی تمرکز و خواب ما را مختل می کنند. ما آن را باور داریم. گوش دادن به انتقاد از خود باعث ایجاد نشخوار فکری می شود. به عنوان مثال، کسی که در غم از دست دادن یکی از عزیزانش غمگین است، ممکن است فکر کند، "امروز خیلی خسته و بی حال هستم"، سپس فکر کند، "مشکل من چیست؟ من هنوز نمی توانم از پس این موضوع بر بیایم، و سپس، "شاید نتوانم از پس هیچ چیز بر بیایم." وقتی سعی می کنیم از افکارمان معنا بسازیم، کلافه و سردرگم می شویم.
زمان آن فرا رسیده است که ماشین ترس اولیه و خودکار خود را کنار بگذاریم و با خودمان مانند یک دوست عزیز رفتار کنیم.
سمتکو؛ برای زندگی بهتر تو
موسسه استعدادیابی و استعدادپروری سمتکو؛ با رویکرد چندبعدی
